Faktura marża służy do wystawiania dokumentu sprzedażowego za usługi turystyczne, towary używane, antyki, dzieła sztuki, i przedmioty kolekcjonerskie. Takie dokumenty wystawiają właściciele biur podróży, komisów samochodowych, antykwariatów. Podstawą opodatkowania w przypadku tego dokumentu jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszoną o podatek. W standardowej fakturze VAT opodatkowana jest cała wartość netto.
Różnica pomiędzy standardową fakturą, a fakturą marża polega na zestawie elementów niezbędnych na dokumencie. W przypadku tej drugiej, opodatkowaniu podlega tylko kwota prowizji, jaką pobiera sprzedawca i nie zawiera stawki i kwoty podatku.
Program afaktury.pl do wystawiania faktur online umożliwia stworzenie dokumentu, w którym mając podstawowe informacje o zasadach wystawiania faktur i wiedzę, kto powinien takie faktury sporządzać, bez problemu wypełni taki dokument księgowy.
Podstawą opodatkowania sprzedaży udokumentowanej taką fakturą jest marża naliczana przez sprzedawcę, a nie cała wartość netto transakcji. Marża na tym dokumencie to różnica pomiędzy całkowitą kwotą, jaką ma zapłacić nabywca towaru lub usługi a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku.
Rezultat jest taki, że sprzedawca odprowadza tylko podatek od marży, którą naliczył, sprzedając konkretny towar dalej, jednocześnie nie może odliczyć podatku VAT z faktur dokumentujących zakup odsprzedawanego towaru.
Z księgowego, a także z praktycznego punktu widzenia, faktura marża jest równoznaczna z rachunkiem. Takiej faktury nie wprowadza się do rejestru zakupów VAT. Cała kwota, która została zapłacona sprzedawcy, jest księgowana do kosztów.
Aby obliczyć VAT od marży, sprzedawca towaru lub usługi najpierw wylicza samą kwotę marży. Jest to różnica pomiędzy ceną nabycia danego towaru używanego (jak na przykład samochodu) lub usług niezbędnych do wykonania usługi turystycznej, a ceną za jaką sprzedaje dany towar lub usługę. Różnica to kwota marży brutto. Wyliczając dalej różnicę pomiędzy marżą brutto a marżą netto otrzyma kwotę podatku VAT, którą musi odprowadzić fiskusowi.
Do transakcji sprzedaży towarów i usług od których prowizja sprzedawanego towaru podlega opodatkowaniu należą:
Na fakturze marża dokumentującej transakcje należące do powyższych kategorii nie ma kwot podatku VAT. Mimo tego sprzedawca tych konkretnych towarów i usług, ma obowiązek obliczyć VAT i odprowadzić go do urzędu skarbowego.
Nie będzie podlegać opodatkowaniu przekazanie środka trwałego na cele osobiste, jeśli przy jego nabyciu nie było prawa do odliczenia VAT. Zatem przykładowo, wycofanie samochodu z działalności, nie będzie rodzić konieczności zapłaty podatku VAT.
W przypadku gdy nabywcą usług turystycznych jest podatnik VAT, na fakturze należy wykazać odrębnie tę część kwoty należności, do której ma zastosowanie stawka VAT 0% i jest to kwota za usługi świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty poza terytorium Unii Europejskiej.
Faktury marża mogą wystawiać wyłącznie przedsiębiorcy, którzy:
Dokument o nazwie marża stosują właściciele antykwariatów i komisów samochodowych. Nabywają oni towary na podstawie umowy kupna-sprzedaży, która nie powoduje naliczania podatku VAT. Dlatego właściciel komisu lub antykwariatu sprzedając samochód nie może wykazać podatku VAT naliczonego i wystawić tradycyjnej faktury VAT.
Dla takich przedsiębiorców podstawą opodatkowania jest marża. Wylicza się ją odejmując kwotę nabycia towaru bądź usługi od ceny sprzedaży, otrzymany wynik pomniejsza się o kwotę podatku VAT.
Różnica pomiędzy fakturami jest taka, że na fakturze marża nie ma kwot podatku VAT a także musi zawierać odpowiednie określenie, w zależności od rodzaju sprzedaży:
Te adnotacje zastępują nazwę dokumentu „faktura marża”, która była wymagana na dokumencie do końca 2012 roku. Od początku 2013 roku faktura marża nie musi zawierać żadnego tytułu.
Ponadto, na fakturze marża, nie zamieszcza się informacji o stawkach i kwotach podatku VAT takich jak:
Należy pamiętać, że faktura marża powinna zawierać pozostałe informacje właściwe dla faktury VAT, czyli numer faktury, datę wystawienia i sprzedaży, imiona, nazwiska lub nazwy kontrahentów, adresy oraz numery NIP sprzedawcy oraz nabywcy.
Przedsiębiorca wystawiający fakturę marża nie musi podawać informacji o wysokości marży, mimo że jest podstawą opodatkowania. Na takiej fakturze trzeba jedynie wpisać kwotę należności ogółem, zarówno w formie liczbowej jak i słownie, formę i termin płatności.
Ustawodawca daje dużą swobodę stosowania tego typu faktur. Osoby prowadzące komisy samochodowe, biura podróży czy handlujące antykami mogą dobrowolnie wybrać tę formę rozliczenia lub pozostać przy zwykłych dokumentach VAT. Nie mają obowiązku wystawiania faktur marża.
Każdy przedsiębiorca będący sprzedawcą, który rezygnuje z procedury marży i wystawia normalną fakturę VAT, nalicza i odprowadza podatek VAT od pełnej wartości sprzedaży. Mając na uwadze swój zysk, z pewnością ustali wyższą kwotę sprzedaży niż w przypadku faktury marża.
Najważniejszą zaletą dla sprzedawcy jest niższa kwota podatku VAT, którą musi odprowadzić do fiskusa. Standardowo, podatek VAT jest naliczany od pełnej wartości sprzedaży. Dla nabywcy oznacza to, że kupując samochód lub inny towar na podstawie faktury marża nie może odliczyć podatku VAT, mimo że sprzedawca jest zobowiązany do jego zapłaty i całkowita kwota netto, bez podatku VAT, stanowi dla niego koszt prowadzenia działalności.
Ograniczenia dotyczą gwarancji sprzętu elektronicznego. Kupując komputer, telefon czy inne urządzenie na podstawie faktury marża, nabywca może mieć trudności z naprawą gwarancyjną. Ten typ dokumentu stosuje się przy sprzedaży towarów używanych, więc jeśli nawet sprzęt faktycznie nie był eksploatowany, to serwis może odmówić naprawy, ponieważ formalnie sprzęt nie jest nowy. Wielu producentów w gwarancji zaznacza, że dotyczy nowego towaru i może z niej skorzystać tylko pierwszy nabywca.
Przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2014 roku zwalniają od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Skreślony zostanie art.43 ust 2 który obecnie brzmi: „ Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel”.
Od 2014 roku sprzedając rzecz używaną taką jak samochód, komputer, meble, od której nie odliczyliśmy podatku VAT, bo zakup był dokonany wcześniej na umowę kupna-sprzedaży lub fakturę marża i przy sprzedaży nie naliczamy podatku VAT, to od 1 stycznia 2014 roku nie będzie miało znaczenia, że nie odliczyliśmy podatku przy zakupie i używaliśmy daną rzecz powyżej 6 miesięcy.
Według nowych przepisów musi się naliczyć podatek VAT przy sprzedaży rzeczy używanych i majątku ruchomego.
W przypadku zakupu pojazdów używanych często wystawiana jest faktura VAT marża, która charakteryzuje się brakiem wykazanego podatku VAT. Stąd też nie przysługuje żadne odliczenie. Cała wartość faktury stanowi zatem wartość początkową środka trwałego, który będzie podlegał amortyzacji.
Przepisy podatkowe nie pozwalają na odliczenie podatku VAT od paliwa zakupionego do samochodu osobowego. Wartość brutto z faktury księgujemy w pozycji koszty. Odliczenie podatku VAT możliwe jest w przypadku wydatków eksploatacyjnych firmowego samochodu czyli bieżące naprawy, zakup części, zakup płynów lub oleju.
Po nowelizacji nie będzie już możliwości, by składnik majątku był wykorzystywany w działalności ponad pół roku i sprzedany ze zwolnieniem od opodatkowania, w związku z nabyciem go na umowę kupna-sprzedaży. Oznacza to, że jeśli zdecydujemy się na sprzedaż składnika majątku po 1 stycznia 2014 roku, obowiązkowo będziemy musieli go opodatkować VAT-em.
W przypadku otrzymania zaliczki od nabywcy, jeszcze przed sprzedażą, marża faktycznie jeszcze nie istnieje. W takim przypadku takiej zaliczki, sprzedawca wystawia fakturę marża, przy czym kwota otrzymanej zaliczki nie będzie podlegała opodatkowaniu. W fakturze należy jedynie uwzględnić w kwocie brutto wartość otrzymanej zaliczki.
Przy otrzymaniu każdej następnej zaliczki na poczet nabycia towaru, za każdym razem wystawiamy ten sam dokument, aż do momentu, gdy łączna wartość zaliczek przekroczy kwotę nabycia. Dopiero wówczas pojawi się marża, która podlegająca opodatkowaniu. Pojawi się różnica pomiędzy kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia.
Zasady opodatkowania przy fakturze marża zostały określone w art. 120 ust.4 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnik może wyliczyć marżę dopiero wówczas, gdy dokonuje sprzedaży danego towaru lub usługi, czyli dopiero gdy jest znana różnica pomiędzy całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą jaką zapłacił podatnik przy jego nabyciu.
Podstawę prawną dla dokumentu księgowego jakim jest faktura marża można znaleźć w ustawie z dnia 11 marca 2004 roku o podatkach od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54 poz. 535 z zm.). W powyższej ustawie przepisy artykułu 119 i 120 ustawy o VAT, o szczególnej procedurze rozliczania podatku VAT, jest informacja dopuszczająca pominięcie swojej marży w fakturze przez przedsiębiorcę.
Oznacza to, że podatnik może wyliczyć marżę dopiero wówczas, gdy dokonuje sprzedaży danego towaru lub usługi, czyli wtedy kiedy jest mu znana różnica pomiędzy całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia.
Dane jakie powinny znaleźć się na tej konkretnej fakturze określone zostały w szczegółowych zasadach wystawiania faktur i zawierają je przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku, z późniejszymi zmianami.
Najnowsza publikacja to rozporządzenie z dnia 3 grudnia 2013 roku, które weszło w życie 1 stycznia 2014 roku, a określa przypadki, w których faktury mogą zawierać węższy zakres danych niż w ustawie o podatku VAT (art. 106e).
Rozporządzenie zawiera również informację o sposobie przeliczania wykazywanych na fakturach kwot w walutach obcych, stosowanych do określenia podstawy opodatkowania, zakres danych w tych walutach i jest on inny niż w artykule 31a ustawy o VAT.
